یکی از مهمترین و شایع ترین عوارض حاصل از دیابت، بروز زخم های پوستی، بخصوص زخم پای دیابتی است، که فرایند ترمیم آنها با اختلال همراه است و گاهی منجر به قطع عضو می شود. تاکنون راهکارهای متعددی، از جمله استفاده از پرده آمنیون، اکسیژن با فشار بالا و سلول درمانی، برای ترمیم زخم های مزمن دیابتی ارائه شده، که هرچند راهکارهایی امیدوار کننده هستند، اما هیچکدام کفایت لازم را برای حل نهایی این مشکل ندارند. در مطالعه حاضر برای تسهیل زخم دیابتی در موش های صحرایی از اثر توام پیوند داربست ریز متخلخل سه بعدی حاصل از ماتریکس پرده آمنیون انسانی حاوی فاکتور SDF-1α به همراه تیمار اکسیژن با فشار بالا استفاده شد. یافته های حاصل نشان داد که دراین نوع تیمار حجم اپیدرم و درم جدید، تراکم سلول های قاعده ای اپیدرم، فیبروبلاست ها و رگ های خونی درم، تعداد سلول های در حال تکثیر اپیدرم و درم، رسوب کلاژن در درم و نیز استحکام بیومکانیکی زخم های دیابتی افزایش معنی داری می یابد. به طور کلی، نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که اثر توام پیوند داربست ریز متخلخل سه بعدی حاصل از ماتریکس پرده آمنیون انسانی به همراه تیمار اکسیژن با فشار بالا در مقایسه با استفاده جداگانه هر کدام به تنهایی، تأثیر بیشتری در روند بهبودی زخم های دیابتی ایسکمیک و تأخیری داشته است. همچنین نشان داد که افزودن پروتئین SDF-1α موجب افزایش قابل توجه عروق خونی و تکثیر سلولی شده و در نهایت موجب تسریع در ترمیم زخم می گردد. لذا با توجه به نتایج این تحقیق لازم است این راهکار بطور دقیق پیگیری و مطالعات تکمیلی انجام شود تا درصورت ایمن و موثر بودن، از آن در بالین استفاده گردد.