به نظر می رسد که هم‌افزایی فعال‌سازی خفیف سیستم ایمنی مادر (MIA) و استرس پس از زایمان (PS) دارای اثرات مهمی بر انعطاف‌پذیری سیناپسی و سیگنالینگ مولکولی در قشر جلوی مغز داشته باشد.

بر اساس نتایج حاصل از تحقیقات صورت گرفته، ما دریافتیم که اثرات ترکیبی التهاب خفیف در قبل از تولد و استرس بعد از تولد (زمان بلوغ)ممکن است اختلال تنظیم سیناپسی و التهابی را تشدید کند و به طور بالقوه حساسیت به اختلالات عصبی-رشدی را افزایش دهد. تحقیقات آینده باید استراتژی‌های درمانی بالقوه را برای کاهش اثرات سینرژیک التهاب قبل از تولد و استرس بعد از تولد را بر رشد عصبی بررسی کند.

این پژوهش به وضوح نشان می دهد که التهاب دوران بارداری هر چند خفیف باشد اگر با استرس های شدید بعد از تولد همراه باشد می تواند باعث اثرات مخرب در تکامل مغز و در نهایت اختلالات تکاملی عصبی شود. نتایج این مطالعه می تواند به محققان و جامعه پزشکی در انتخاب بهترین گزینه های پیشگیری و درمانی کمک کند و باعث بهبود کیفیت زندگی و جلوگیری از بیماری های تکامل عصبی شود.

حجم نمونه نسبتاً کوچک بود (‏n = 6‎‏ در هر گروه)، که ممکن است تعمیم‌پذیری یافته‌ها را محدود کرده و خطر خطای نوع ‏II‏ ‏را افزایش دهد. دوم، این مطالعه منحصراً بر فرزندان پسر متمرکز بود، در نتیجه تفاوت‌های بالقوه وابسته به جنسیت در ‏پاسخ به ‏MIA‏ و ‏PS‏ - یک نکته مهم در تحقیقات عصبی-رشدی - را حذف کرد ‏. سوم، استفاده از یک دوز و زمان‌بندی واحد لیپوپلی‌ساکارید (‏LPS‏) برای مدل‌سازی ‏MIA‏ ممکن است ناهمگونی و پیچیدگی ‏چالش‌های ایمنی مادر که در انسان با آن مواجه می‌شوند را به طور کامل نشان ندهد. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل به یک ‏نقطه زمانی واحد پس از تولد (‏P56‎‏) محدود شد، که درک ما از مسیر طولانی مدت و تداوم تغییرات مشاهده شده در ‏بزرگسالی یا پیری را محدود می‌کند.‏ پیشنهاد می شود مطالعات آینده با استفاده از طرح‌های طولی، گروه‌های بزرگتر و متعادل از نظر جنسیت، و رویکردهای چند ‏اُمیک برای اعتبارسنجی و گسترش این یافته‌ها ضروری است.‏